Nijmeegse Vierdaagse

“Het schijnt traditie te zijn”

Ieder voorjaar weer beginnen Haagse weerstudenten met gezamenlijke wandelingen rondom Den Haag, Leiden en Delft. Deze verkenningen van ’s lands fietspaden en café’s krijgen de nodige aanvulling met uitstapjes naar o.a. België, Luxemburg en Denemarken. Waarom doen deze studenten dit? Nu is wandelen uiteraard leuk, gezond en een mooie vorm van verschillende jaarlichtingen integreren, maar er speelt een nog hoger doel voor deze troep; Nijmegen. Het Korps overwint namelijk. Het Korps overwint Blankenberge, Diekirch, menig etablissement, uiteindelijk de zuidelijke opstandelingen, maar ook Nijmegen. Hiervoor moet worden geoefend en uit deze oefening kwam een historisch groot detachement van 22 man die het Korps eer zou brengen bij de 102e editie van de tocht der tochten.

De stad Nijmegen werd door het Korps begroet tijdens de vlaggenparade op zondag, toen het leeuwendeel van het detachement al aanwezig was. De rest arriveerde later op de dag of op maandag en een enkeling blies op zondag stilletjes de aftocht omdat hem te binnen schoot dat hij zijn scriptie nog even moest verdedigen. Op zondag werd de stad verkend met behulp van een lokale gids en de maandag voor de tocht werd, tot genoegen van de uitbater, grotendeels doorgebracht in de biertent. Het Korps gebruikte deze gelegenheid uitstekend om haar vloeistofverslindend vermogen te tonen aan de aanwezige militairen. Verder werd aan buitenlandse kameraden geleerd welke kant je op moet springen bij carnavalsmuziek en werd een spoedcursus roeien verzorgd. De dag eindigde met een inspectie van het tenue en een opfriscursus in de exercitie, waarna het bed snel werd bezocht.

Waar ben ik aan begonnen?

Om kwart over drie gingen de lichten aan. De kakofonie van gekreun maakte plaats voor actie; het opstaan, tenue aan en rap naar de ontbijtzaal. Daar aangekomen bleek de benodigde eetlust afwezig en waren de broodjes kipfilet interessanter om te begroeten en een goede tocht te wensen dan om te eten. Dit fenomenaal gebrek aan eetlust plaagde de schrijver en vele anderen tot aan de laatste dag. Na wanhopig proberen te ontbijten is het rennen geblazen. Een kort bezoek aan de latrine later staat het Korps gereed voor vertrek. Om half vijf vertrekken we en we worden begroet door een uitgestorven stad. Naast een enkeling die naar huis gaat zien wij niemand voor de eerste vier kilometer. Dan is daar de Wedren, het beginpunt van de burgerwandelaar en daarmee ook het feestgedruis. Al snel worden snoepjes, tomaatjes, stukjes komkommer en andere versnaperingen aangeboden. De historische Waalbrug komt onder onze voeten. Een lid klaagt dat hij rond deze tijd normaal gaat slapen. Het is half zes en de teerling is geworpen voor de 22 weerbaren. De eerste dag vergaat ons goed, ondanks het vaak eentonige landschap waar wij doorheen lopen. Deze dag wordt een enkeling te zwaar, hij keert met overbelaste knieën terug naar huis. De tweede dag is levendiger, met een groter deel van de route door bebouwd gebied en daarmee meer interactie, afleiding en eten onderweg. Het hoogtepunt van deze dag was een bezoek aan onze oprichter en tevens erelid De Lavaletta als tweede rustmoment. Na een goede bevoorrading begint het korps aan het laatste deel van deze dag naar Heumensoord. Een klein toneelstukje bij de biertent en de helft van de tocht is gedaan.

Dag drie. Op naar Groesbeek! Een luchtmachter lijkt herhaaldelijk te verdwalen, maar loopt een stuk gezellig mee. De stemming is goed, maar het detachement wordt getroffen door een tragedie. Misschien wel de meest gedreven loper in ons detachement, Anna Baukje Veldman, gaat bij de militaire rust naar de EHBO. Na een korte blik naar haar shin splints en ontstoken knieën gebiedt de arts haar te stoppen en neemt haar polsbandje in. Hier eindigt haar vierdaagse niet; tot twee uur ’s nachts zal ze de hospikken op Heumensoord assisteren. Met twintig man gaat het detachement verder en komt in aanraking met de Zevenheuvelenweg, de schrik van veel vierdaagselopers. Het Korps valt daar uiteraard niet onder; al onze wandelaars zijn al uitgezonden naar Luxemburg en bij het aanroepen van ijskoud bier overmeesteren wij moeiteloos deze veredelde verkeersdrempels. Waar de ochtendrust ingekort werd, genieten wij in Groesbeek anderhalf uur lang van een bordje Chinees eten, ijskoud bier en een groet van vier helikopters van de Koninklijke Luchtmacht. Het restant van de heuvels wordt fluitend uitgelopen, maar toch lijken de laatste stappen door Nijmegen eindeloos. Twintig wandelaars arriveren in de biertent. Hiervan heeft niemand een excuus om nu, na 121 kilometer te hebben gelopen, de laatste 46 uit de weg te gaan.

Nog even het kruisje ophalen!

Om half drie gaat op vrijdag de wekker. Met gepaste gedrevenheid maakt het Korps zich gereed voor de afmars en gaat vanaf het eerste moment op halsbrekende snelheid voorwaarts. Na vijf kilometer liggen de eerste groepjes militairen al rustend in de berm, maar wij gaan door. We moeten immers nog even onze kruisjes ophalen. Grave gaat aan ons voorbij. De kilometers over de onbeschutte, zonovergoten dijk beschadigt de wilskracht van enkelen, maar de kameraadschap van het Korps trekt ze mee. In Gassel rusten we – halverwege de laatste dag zijn we er eigenlijk al, we moeten alleen nog een stukje lopen. De zere benen, de schuurplekken, de vermoeiing, niets kan ons nu nog tegenhouden. Nog een korte rust in Cuijk, vergezeld door vier F-16s van de Luchtmacht en het is tijd voor de laatste loodjes. Keurig marcheren we de pontonbrug over en lopen rechtdoor over de drukke weg. Onderweg worden we vergezeld door leden en reünisten die ook hún detachement een hart onder de riem komt steken waar onze verzorgers niet meer bij ons kunnen. De laatste stukjes asfalt, ontelbare rotondes en uiteindelijk is daar Charlemagne! We heffen Le Boudin aan en treffen nog meer leden en familie. We zijn er. Het grootste detachement van het Korps ooit is de eindstreep over. Nu moeten we nog naar de uitreiking, die voor ons 4.5 kilometer verderop is. Strak marcherend wordt het Korps begroet en bejubeld door Nijmegen. De helden zijn binnen! Op dit laatste stuk lijdt het Korps toch nog een afvaller. Bij een lid was dit defilé te veel voor de liezen. Gelukkig vond dit ter hoogte van het Radboud UMC plaats en kon hij spoedig door een verzorger naar de SEH worden gebracht en bij zijn medailleuitreiking aanwezig zijn.

Eenmaal aangekomen in het Julianapark is het dan eindelijk voorbij. Vier dagen, 167 kilometer, talloze pleisters, tape en andere hulpmiddelen zijn verdampt. Maar dat is niet voor niets geweest. Want waar het Haagsch Studenten Schutters Korps “Pro Libertate” de 102e Nijmeegse Vierdaagse met een historisch groot detachement begon, heeft het eveneens met het grootste detachement in haar geschiedenis Charlemagne bereikt.

Twintig leden en reünisten hebben in dit detachement op de 20e juli 2018 het Kruis voor Betoonde Marsvaardigheid mogen ontvangen. Zij zijn:

• 

  Het detachement baadt in roem en glorie

  Erik Lammerts van Bueren (2e maal)

• Arno van der Pas (2e maal)
• Wilger Andeweg (1e maal)
• Max Balder (3e maal)
• Thomas Albers (1e maal)
• Colin Geukes (1e maal)
• Robin van Nie (2e maal)
• Steven Poot (4e maal)
• Dennis Schaap (4e maal)
• Bart Tromp (1e maal)
• Jaap Turkenburg (4e maal en een Masterdiploma)
• Kirsten de Vries (1e maal)
• Nick Wansink (1e maal)
• Fons van de Wetering (1e maal)
• David Wijnja (2e maal)
• Marten Wijnja (3e maal)
• Jos Wijnja (1e maal)
• Sanne Wortman (1e maal)
• LKol Harry Kampen (23e maal)
• Maj Urbian van den Heuvel (20e maal)

Dit detachement werd verzorgd door Hanno Paul van Maanen (1e maal) en Thomas Biekmann (3e maal). De historische prestatie van het Korps was zonder hun toewijding onmogelijk.

Het Korps heeft met vreugde kennis genomen dat buiten het detachement ook en Frank Veldkamp (9e maal) de 102e Nijmeegse Vierdaagse met goed gevolg hebben afgerond.

Een laatste eervolle vermelding is voor Anna Baukje Veldman, die ondanks haar opgelegd uitvallen op de derde dag de EHBO op Heumensoord heeft ondersteund, met lof van de Geneeskundige Troepen.